ਉਹ ਸੰਤਾਪ ਨੂੰ ਵੀ ਗੀਤ ਬਣਾ ਲੈਂਦਾ ਹੈ। ਮੁਕਤੀ ਦਾ ਰਾਹ ਲੱਭਦਿਆਂ ਲੱਭਦਿਆਂ। ਲਫ਼ਜ਼ਾਂ ਦਾ ਵਗਦਾ ਦਰਿਆ ਵੀ ਬਣ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਇਸ ਲਫ਼ਜ਼ਾਂ ਦੇ ਜਾਦੂਗਰ ਨੂੰ ਮੈਂ 1971-72 ਤੋਂ ਜਾਣਦਾ ਹੀ ਨਹੀਂ। ਇਸ ਸ਼ਾਇਰ ਨਾਲ ਦੋਸਤਾਂ ਭਰਾਵਾਂ ਵਾਂਗ ਵਿਚਰਦਾ ਵੀ ਹਾਂ।
ਪ੍ਰੀਵਾਰ ਸਿੰਘ ਸਭੀਆ ਸੀ। ਧਾਰਮਿਕ ਕਿਤਾਬਾਂ ਨੇ ਧੀਆਂ ਨੂੰ ਕਦੀ ਨੱਕ ਕੰਨ ਵੀ ਨਾ ਵਿੰਨ੍ਹਾਉਣ ਦਿੱਤੇ। ਨਾ ਹੀ ਵੰਙਾਂ ਪਾਉਣ ਦਿੱਤੀਆਂ।
ਭੀੜੀ ਜਿਹੀ ਗਲੀ ਦੇ ਸਿਰੇ ਤੇ ਘਰ ਸੀ।
ਕਦੇ ਸੜਕੇ ਸੜਕੇ ਜਾਂਦੀਏ ਮੁਟਿਆਰੇ ਗੀਤ ਸੁਣਨ ਦਾ ਚਹੇਤਾ ਹੁੰਦਾ ਸੀ ਇਹ ਛੀਟਕਾ ਜੇਹਾ ਮੁੰਡਾ।
ਤਾਇਆ ਮੂਲ ਸਿੰਘ ਦਾ ਇਹ ਭਤੀਜਾ। ਹਲ ਪੰਜਾਲੀਆਂ ਠੀਕ ਕਰਵਾਉਣ ਆਏ ਜੱਟਾਂ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਸੁਣਨ ਦਾ ਮਾਰਾ ਓਹਨਾਂ ਦੇ ਕੋਲ ਬੈਠਾ ਰਹਿੰਦਾ।
ਤੇ ਸ਼ਬਦ ਇਕੱਠੇ ਕਰਦਾ ਰਹਿੰਦਾ।
ਫਿਰ ਇਹ ਰੁੱਖਾਂ ਨੂੰ ਚੀਜ਼ਾਂ ਵਿਚ ਬਦਲਣਾ ਗਿਆਨੀ ਪਿਤਾ ਜੀ ਕੋਲੋਂ ਜਾਣਨ ਲੱਗ ਪਿਆ।
ਬੂਹੇ ਗੱਡ ਗਡੀਹਰੇ ਚਰਖੇ ਚਰਖੀਆਂ। ਰੱਥ ਡੋਲੀਆਂ ਗੁੱਟ ਮਧਾਣੀਆਂ।ਤਖ਼ਤੀਆਂ। ਹਲ਼ ਪੰਜਾਲ਼ੀ ਚਊ ਸੁਹਾਗੇ ਪਟੜੀਆਂ। ਪਲੰਘ ਪੰਘੂੜੇ ਪੀੜ੍ਹੇ ਪੀੜ੍ਹੀਆਂ ਤੇ ਅਰਥੀਆਂ। ਕੁਰਸੀਆਂ ਤਖ਼ਤ ਤਪਾਈਆਂ ਮੰਜੇ ਮੰਜੀਆਂ। ਕਦੀ ਕਦੀ ਖੜਤਾਲਾਂ ਤੇ ਸਾਰੰਗੀਆਂ।
ਸਕੂਲ ਦਾਖ਼ਲ ਹੋਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਵੀ ਕਦੀ ਕਦੀ ਪਿਤਾ ਜੀ ਤੋਂ ਪੜ੍ਹਨ ਆਈਆਂ ਕੁੜੀਆਂ ਦੀ ਕਤਾਰ ਵਿਚ ਸੁਰਜੀਤ ਵੀ ਬੈਠਣ ਲੱਗ ਪਿਆ। ਸ਼ਬਦ ਉਚਾਰਣ ਜਾਂ ਸ਼ਬਦ ਜੋੜਾਂ ਦੀ ਅਸ਼ੁੱਧਤਾ ਨੂੰ ਜਾਨਣ ਲੱਗਾ।
ਸਕੂਲ ਵਿਚ ਪੜ੍ਹਦਿਆਂ ਇਹਨੇ ਗੀਤ ਲਿਖਿਆ_
ਝਮ ਝਮ ਕਰਦਾ ਪਾਣੀ ਨੂੰ ਰੰਗਦਾ ਜੀ ਮੇਰੇ ਸਤਿਗੁਰ ਦਾ ਮੰਦਰ ਸੁਨਹਿਰੀ ਰੰਗ ਦਾ ਸੰਗੀਤ ਤੇ ਕਵਿਤਾ ਵਰਗੀ ਰਹਿਮਤ ਕਿਸੇ ਨਾ ਕਿਸੇ ਰੂਪ ਵਿਚ ਪਰਿਵਾਰ ਉਤੇ ਮੌਜੂਦ ਸੀ।
ਜਿਸ ਨੇ ਸੁਰਜੀਤ ਤੋਂ ਕਵੀ ਸੁਰਜੀਤ ਪਾਤਰ ਬਣਨ ਵਿਚ ਹਿੱਸਾ ਪਾਇਆ। ਹੁਣ ਓਸੇ ਹੀ ਮੁੰਡੇ ਨੇ ਸ਼ਾਇਰੀ ਨੂੰ ਵੰਨਸੁਵੰਨਤਾ ਵਿਚ ਰੰਗਿਆ ਪਿਆ ਹੈ।
ਗਾਉਂਦਿਆਂ ਮੰਤਰ ਮੁਗਧ ਕਰ ਦੇਵੇ ਸਰੋਤਿਆਂ ਨੂੰ। ਵਾਰਤਕ ਵਿਚ ਵੀ ਬਾਕਮਾਲ। ਸਾਹਿਤਕ ਸਰੋਤ ਕਾਲਪਨਿਕਤਾ ਉਹਦੀਆਂ ਰਚਨਾਵਾਂ ਦੀਆਂ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ਤਾਵਾਂ ਹਨ। ਅਜਕੱਲ ਜ਼ਰਾ ਚੁੱਪ ਜੇਹਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ। ਕਹਿੰਦਾ ਜਦ ਤੂੰ ਵੀ ਇਸ ਸਟੇਜ ਤੇ ਪਹੁੰਚਿਆ ਤੈਨੂੰ ਵੀ ਪਤਾ ਲੱਗ ਜਾਣਾ। 
ਯੈੱਸ ਪੰਜਾਬ ਦੀਆਂ ਅਹਿਮ ਖ਼ਬਰਾਂ ਦੇ ਅਪਡੇਟਸ ਲਈ ਇੱਥੇ ਕਲਿੱਕ ਕਰਕੇ ਸਾਡੇ ਟੈਲੀਗਰਾਮ ਚੈਨਲ ਨਾਲ ਜੁੜੋ
